elementami zbioru
Encyklopedia PWN
log. cecha relacji, jaka zachodzi między elementami zbiorów A i B, polegająca na tym, iż każdemu elementowi zbioru A (stanowiącego tzw. dziedzinę relacji) odpowiada jeden i tylko jeden element należący do zbioru B (tzw. przeciwdziedziny relacji);
kod
zbiór reguł wzajemnie jednoznacznego przyporządkowania elementów jednego skończonego zbioru elementom drugiego skończonego zbioru (kodowanie);
[łac.],
liczba kardynalna, moc zbioru,
mat. uogólnienie pojęcia liczebności zbioru na dowolne zbiory, także nieskończone;
paradoks Russella, antynomia Russella,
mat. paradoks dotyczący własności zbiorów: B. Russell zaproponował rozważenie zbioru Z, którego elementami byłyby wszystkie i tylko te zbiory, które nie są własnymi elementami: Z = {X: X ∉ X}; wówczas próba odpowiedzi na pytanie, czy Z jest swoim własnym elementem (Z ∈ Z?), prowadzi do nieusuwalnej sprzeczności: jeśli Z ∈ Z, to Z spełnia warunek definiujący zbiór Z, a więc Z ∉ Z; z kolei jeśli Z ∉ Z, to z definicji zbioru Z, Z ∈ Z; tak więc Z ∈ Z wtedy i tylko wtedy, gdy Z ∉ Z.
mat. zbiór X z wyróżnioną rodziną podzbiorów, nazywanych zbiorami otwartymi,
baza
mat. zbiór elementów struktury mat., z których w określony sposób można zbudować wszystkie lub wyróżnione jej elementy; niekiedy wymaga się od b., by był to minim. (niezależny) zbiór elementów o tej własności.
[gr. básis ‘podstawa’],
